فریادهای خاموشی که هیچکس نشنید...

گوشام میشنید اما چشمم به موضع عمل بود، به رحم مادری که داشت بخیه میشد، صدا میگفت کار نشد نداره، که فرصت خوبیه، که اگه بیشتر تلاش کنی حتما حتما جواب میگیری، صاحب صدا با من حرف نمیزد اما با من بود

جراح داشت سروز رو بخیه میکرد

صدا میگفت اگه واقعا میخوای عالیه

 پریتوئن بخیه شد

 به تلاش خودت بستگی داره

 پوست بخیه شد

 من بهت ایمان دارم...

 رسیده ام به روزهای سخت و تلخ نه به خاطر خودم به خاطر آدم هایی که بر اثر کوتاهی من ضربه خوردن، این روزهای سخت باید بگذره، نه که فراموش بشه، نه که دور ریخته بشه، باید بره یه گوشه توی ذهنم و اجازه بده که باهاش کنار بیام...